Mozaraba lingvo

La mozaraba estis aro de parolmanieroj latinidaj parolataj fare de la loĝantoj de la sudo de la Iberia Duoninsulo el la 8-a jarcento al la 15-a jarcento depende de la regiono. La mozarabaj parolmanieroj disvolviĝis en la teritorioj de la islamaj regnoj de Al-Andalus, kaj estis parolataj ĉefe de la kristanaj mozaraboj kiuj loĝis tie. Tiuj mozarabaj parolmanieroj malaperis ĉirkaŭ la 15-a jarcento pro ties anstataŭo per la lingvoj hegemoniaj en la kristanaj regnoj nordaj post la Reconquista (nome galega-portugala, leona, kastilia, navararagona, kataluna), kaj pluhavis kernetojn aŭ spurojn ĝis la 19-a jarcento. Por la skribado de la mozaraba lingvo (aŭ lingvoj) esti komuna la uzado de la aljamiado.

Montro de mozaraba lingvo de la 11-a jarcento

Mozaraba:	Kastilia:	Galega-Portugala:	Galega:	Kataluna:	Astura:	Portugala:	Latina:	Esperanta:
Mio sidi ïbrâhîm yâ tú uemme dolge fente mib de nohte in non si non keris irey-me tib gari-me a ob legar-te	Mi señor Ibrahim, ¡oh tú, hombre dulce! vente a mí por la noche. Si no, si no quieres, ire a ti, dime dónde encontrarte.	Meu senhor Ibrâhim, ó tu, homem doce! vem a mim de noite. Se non, se non queres, ir-me-ei a ti, diz-me onde te encontro.	Meu señor Ibrahim, O ti, home doce! vente a mim pola noite. Senón, se non queres, irei a ti, dime ónde atoparte.	El meu senyor Ibrahim, oh tu, home dolç! Vine't a mi de nit. Si no, si no vols, aniré a tu, digue'm on trobar-te.	El mio señor Ibrahim, á tu, home melgueru! ven a min pela nueche. Si non, si nun quies, dire a ti, dime ónde atopate.	Meu senhor Ibrahim, ó tu, homem doce! Vem a mim de noite. Senão, se não quiseres, ir-me-ei a ti, diz-me onde te encontro.	O domine mi Ibrahim, o tu, homo dulcis! Veni mihi nocte. Si non, si non vis, ibo tibi, dic mihi ubi te inveniam.	Mia sinjoro Ibrahim, Ho, dolĉa viro! Venu al mi nokte. Se ne, se vi ne volas veni, Mi iros al vi, diru al mi kie trovi vin.

Vidu ankaŭ

• Ĥarĉo